Un Tango Explícito

¿Cómo pedirle a tu rosal
que no te brinde rosas?
¿Quién puede acaso silenciar
al ave melodiosa?
¿Cómo a la fuente suplicar
que no te diga cosas?
Eso es pedirle al corazón
que dé por muerta la ilusión
que alienta en cada palpitar.

¡No!
¡No puede ser lo que me pides!
¡No!
¿Cómo es posible que te olvide?
¿Quién quiere apartarte de mi vida?
Adiviné algo extraño
en nuestra despedida.
Hoy,
por tu ventana iluminada
vi,
que tú llorabas desolada
y
mi pobre sombra enamorada
lloró tu angustia y mi dolor.

Letra: Julio Camilloni

Πώς να ζητήσεις απ' την τριανταφυλλιά σου
να μη σου κάνει τριαντάφυλλα;
Ποιος θα 'ταν ικανός να κάνει να σωπάσει
το μελωδικό πουλί;
Πώς να παρακαλέσεις την πηγή
να μη σου λέει πράμματα;
Είναι σα να ζητάς απ' την καρδιά
να πιστέψει πως έχει πεθάνει το όνειρο
ενώ αυτό ανασαίνει στον κάθε της χτύπο.

Όχι!
Δε γίνεται αυτό που μου ζητάς!
Όχι!
Πώς είναι δυνατόν να σε ξεχάσω;
Ποιος θέλει να σε βγάλει απ' τη ζωή μου;
Μάντεψα κάτι παράξενο
στον αποχαιρετισμό μας.
Σήμερα,
από το φωτισμένο σου παράθυρο
είδα,
πως έκλαιγες απελπισμένη
και
η φτωχή ερωτευμένη μου σκιά
έκλαψε για την αγωνία σου και για τον πόνο μου.

Στίχοι: Χούλιο Καμιλλόνι

Amo los andenes de la espera,
la poesía de los rieles
que la luna replatea...

Amo los andenes suburbanos
de estaciones patinadas
por el tiempo y los olvidos.
Amo la garita y las barreras,
amo el tren que se despide
y amo el tren en que tú llegas..
Y mi vida se ilumina,
volvedora golondrina,
cuando estás para llegar.

Tu amor de golondrina que llega así, en mi ocaso,
me hace querer las cosas que no supe querer.
Y quiero los lugares donde esperé tu paso
con una rosa blanca luciendo en cada sien.

Distintas emociones: llegada y despedida,
alargada mi sombra en desolado andén,
cuando agito mi mano después de tu partida
o cuando espero en vano hasta el último tren.

Amo los andenes de la espera,
las señales en la noche
y tus alas de viajera...
Celo cuando pienso que otro anhelo
te desvíe de mi rumbo
y te lleve hacia otro cielo.
Lloro de pensar que otro verano
un andén abandonado
me verá esperando en vano
y el dolor se hará presente
cuando inexorablemente
ya no tenga qué esperar.

Letra: Julio Camilloni

Αγαπώ τις αποβάθρες της αναμονής,
την ποίηση των γραμμών
που ασημίζει το φεγγάρι...

Αγαπώ τις αποβάθρες των προαστίων
των σταθμών με την πατίνα
του χρόνου και της λήθης.
Αγαπώ το μικρό φυλάκιο και τις μπάρες,
αγαπώ το τραίνο που αναχωρεί
και αγαπώ το τραίνο με το οποίο φτάνεις...
Και η ζωή μου φωτίζεται,
χελιδόνι που επιστρέφεις,
όταν πρόκειται να 'ρθεις.

Ο έρωτάς σου του χελιδονιού που φτάνει έτσι στο βασίλεμά μου
με κάνει να αγαπώ τα πράγματα που δεν ήξερα να αγαπήσω.
Kαι αγαπώ τα μέρη όπου περίμενα το πέρασμά σου
μ' ένα τριαντάφυλλο λευκό να λάμπει στον κάθε κρόταφο.

Αλλιώτικες οι συγκινήσεις: υποδοχή και αποχαιρετισμός,
μακραίνει η σκιά μου στην έρημη αποβάθρα,
όταν κινώ το χέρι μετά την αναχώρησή σου
ή όταν περιμένω μάταια ως και το τελευταίο τραίνο.

Αγαπώ τις αποβάθρες της αναμονής,
τα σινιάλα τη νύχτα
και τα φτερά σου της ταξιδιώτισσας...
Ζηλεύω όταν σκέφτομαι πως ένας άλλος πόθος
θα σε βγάλει από τον δρόμο μου
και θα σε πάει προς άλλο ουρανό.
Θρηνώ στη σκέψη πως κι άλλο ένα καλοκαίρι
μια εγκαταλειμμένη αποβάθρα
θα με δει να περιμένω μάταια
και ο πόνος θα δηλώσει παρών
όταν εντέλει αναπόφευκτα
δε θα έχω για ποιόν να περιμένω.

Στίχοι: Χούλιο Καμιλλόνι

Una niñez de suburbio,
rancho de lata oxidada,
creciendo como los yuyos
sin cuna, chiches, ni nada.

Qué puede importarle al mundo,
al mundo qué le importaba,
si hay pibes que pasan hambre
y madres abandonadas.
Resaca, cosas del fango,
letras de tango, pavadas.

Hoy, cuando grande y perdido,
ni pidió, ni dio clemencia,
rencor de barro amasado
un resentido, que no ruega.
Salió a buscar la revancha
jugó su vida en la vida,
y la vida le ganó...
Su corazón pa' los perros
lo tiró como una taba,
su historia fue como muchas
y entre rejas terminaba.

Letra: Isusi / Julio Camilloni

Μια παιδική ηλικία στις παράγκες,
σπίτι από σκουριασμένο τενεκέ,
μεγαλώνοντας σαν τα αγριόχορτα
χωρίς κούνια, παιχνίδια, χωρίς τίποτα.

Τι μπορεί να τον νοιάζει τον κόσμο
τον κόσμο τι τον ένοιαζε,
αν υπάρχουν πεινασμένα παιδιά
και μανάδες εγκαταλειμμένες.
Βαρύ κεφάλι απ' το πιοτό, πράμματα του βούρκου
λόγια του τάγκο, φλυαρίες.

Σήμερα, όταν μεγάλωσε και χάθηκε,
ούτε ζήτησε, ούτε έδειξε έλεος,
η οργή, λάσπη που έγινε βουνό,
μνησίκακος που δεν παρακαλεί κανέναν.
Βγήκε για να γυρέψει εκδίκηση
έπαιξε τη ζωή του στη ζωή,
και η ζωή τον νίκησε...
Την καρδιά του στα σκυλιά
την πέταξε σα να 'τανε κανένα κότσι,
η ιστορία του ήταν σαν πολλές άλλες
και έπαιρνε τέλος πίσω απ' τα σίδερα.

Στίχοι: Ισούσι / Χούλιο Καμιλλόνι

No sé, por qué
te quiero como te quiero,
ni sé, por qué
por verte me desespero.

Tan sólo sé que mis ojos
están buscando tus ojos,
vivo sólo para ti...

No sé, por qué
sólo sé que soy feliz.

Cuando sé que tú vendrás
va aumentando mi ansiedad,
por darte un beso.

Y al saber que ya te vas
crece más esa ansiedad,
por tu regreso.

Ya no puedo más vivir
cuando no estás,
no te vayas, vida mía.

No te vayas que presiento
que no vendrás,
si tú te vas.

Letra : José Rótulo

Δεν ξέρω γιατί
σ' αγαπώ όπως σ' αγαπώ,
ούτε και ξέρω γιατί
τρελαίνομαι για να σε βλέπω.

Ξέρω μόνο πως τα μάτια μου
αναζητούν τα μάτια σου,
ζω μόνο για σένα...

Δεν ξέρω το γιατί
ξέρω μόνο πως είμαι ευτυχής.

Όταν ξέρω πως θα ρθεις
με πνίγει η ανυπομονησία,
για να σου δώσω ένα φιλί.

Και στη σκέψη πως θα φύγεις
μεγαλώνει η ανυπομονησία αυτή,
για την επιστροφή σου.

Δε μπορώ να ζήσω πια
όταν δεν είσαι εδώ,
μη φύγεις ζωή μου.

Μη φύγεις γιατί προαισθάνομαι
πως δεν θα ρθεις,
αν τώρα φύγεις.

Στίχοι: Χοσέ Ρότουλο