Deprecated: Methods with the same name as their class will not be constructors in a future version of PHP; WStitangallery has a deprecated constructor in /home/anastasialyra/public_html/plugins/system/ws_titangallery/ws_titangallery/function.php on line 23

Deprecated: Methods with the same name as their class will not be constructors in a future version of PHP; WSThumbnail has a deprecated constructor in /home/anastasialyra/public_html/plugins/system/ws_titangallery/ws_titangallery/assets/thumbnail.php on line 17
Τα Εφτά Δάκρυα

Newsletter

Τα Εφτά Δάκρυα

animatanz_2017_700x500

Τα δάκρυα με τα οποία θρηνεί η μουσική, The teares which Musicke weeps, μπορεί και να είναι ευχάριστα, δηλώνει, πειρακτικά ίσως, ο Τζων Ντάουλαντ το 1604 στην έκδοση των Lachrimae ή Seaven Teares, μια συλλογή από επτά Παβάνες βασισμένες στο περίφημο Flow my Teares, το διασημότερο τραγούδι του συνθέτη και σήμα κατατεθέν του Cult of Melancholia στην τέχνη της εποχής.

Χαρακτηριστική της σημασίας του έργου είναι η υπογραφή: Jo. Dolandi de Lachrimae (Τζων Ντάουλαντ των Δακρύων) με την οποία συνήθιζε να υπογράφει κατά καιρούς ο συνθέτης, ο οποίος είχε υιοθετήσει μια μελαγχολική περσόνα, σύμφωνη με το πνεύμα της εποχής, την οποία διατήρησε σε όλη του τη ζωή.

Οι τίτλοι των Επτά Δακρύων είναι:
1. Lachrimae Antiquae (Παλιά Δάκρυα).
2. Lachrimae Antiquae Novae (Καινούργια Παλιά Δάκρυα), αρμονική παρωδία του πρώτου μέρους.
3. Lachrimae Gementes (Δάκρυα με Στεναγμούς).
4. Lachrimae Tristes (Θλιμμένα Δάκρυα).
5. Lachrimae Coactae (Ζορισμένα Δάκρυα), αρμονική παρωδία των Θλιμμένων Δακρύων.
6. Lachrimae Amantis (Δάκρυα του Εραστή).
7. Lachrimae Vera (Αληθινά Δάκρυα).

Η χορεύτρια κινείται μέσα στο αργό και τελετουργικό μουσικό τοπίο των Δακρύων, μινιμαλιστικό και επίμονα επαναληπτικό μελωδικά, υπερσύνθετο και δαιδαλώδες αρμονικά, «αφηγηματικά» δε απροσδιόριστο και ομιχλώδες.

Τοπίο ειρωνικό και μελαγχολικό ταυτόχρονα αλλά, εν τέλει, ερμηνευτικά δυσπρόσιτο και προκλητικά αινιγματικό, καθώς τα τετρακόσια χρόνια που μας χωρίζουν από τη στιγμή της σύνθεσης του προσθέτουν στο μυστήριο των νοημάτων του.

Προτείνει η χορεύτρια μια δομική αντιστοίχηση της αρμονικής πολυπλοκότητας της μουσικής με την πολυπλοκότητα της συνειδητά και ελεγχόμενα εναρμονισμένης κίνησης του σώματος.

Όσο αφορά δε τα νοήματα που προκύπτουν από την αντιπαράθεση αυτή, καθώς, παρόλο το χάσμα των αιώνων, οι σχετικοί κώδικες στη μουσική και το χορό παραμένουν συγγενικοί, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι αποκαλυπτικά επίκαιρα και ζωτικά.


Μουσική: John Dowland, Lachrimae
Χορογραφία, κοστούμια, φωτισμοί: Αναστασία Λύρα
Χορός: Αναστασία Λύρα
Φωτιστικός αυτοσχεδιασμός: Άλκης Σπηλιώπουλος
Διάρκεια: 50 λεπτά.

Μικροσκοπικό Θέατρο  
18  Νοεμβρίου 2017 Come Again

 

Φωτογραφίες: Χριστίνα Σαρλάμη

της Ζωής Μπακοπούλου

Ένα κείμενο χωρίς κείμενο. Ένα δάκρυ χωρίς λόγο ύπαρξης.
Μια αναφορά σε μια αντίδραση ανθρώπινη, αντανακλαστική
Απομονωμένη
Προς τι; Τι σημαίνει κλαίω;
Όπως, τι σημαίνει γελάω;
Αυτό μόνο του. Σημαίνει κάτι;
Το σημαίνον μόνο του, σημαίνει κάτι;
Ναι. Όταν είναι ανθρώπινη αντίδραση
Και μάλιστα εγγεγραμμένη στο χρόνο
Ο άνθρωπος ο ίδιος εγγράφει και εγγράφεται συνεχώς
Στο χρόνο. Μιας ώρας, μιας μέρας ενός λεπτού (του πρώτου) που έκλαψε!
Πώς να μην καταμετρηθεί στην ιστορία η κάθε του αντίδραση. Με εκτόπισμα ένα κύμα.
Κι ας είναι φορέας του τίποτα εκείνη η στιγμή.
Δάκρυα
Ίσως η πιο ισχυρή, η πιο περιεκτική σε νοήματα αντίδραση.
Κυλάνε. Παράγοντας νερό, αλμυρό
Άπειρες οι ποιότητες και τα είδη.
Τα είδη των δακρύων, αχαρτογράφητη περιοχή.
Όπως ο έρωτας
Με τεράστιο βάθος και πλάτος. Και μήκος και ύψος και χρόνο.
Και σε κάθε γωνιά μια έκπληξη
Για τις αισθήσεις, για το μυαλό
Για τη σχέση
Τη σχέση με τον εαυτό μας και τον άλλον.
Κι όμως, κάτι μένει κενό αν η σύνδεση μιας αντίδρασης με το τώρα δεν δηλώνεται.
Μοιάζουν αναίτια, ακατανόητα. Ίσως και τρελά. Γιατί κλαις; Ρωτά κανείς. Και θέλει να του απαντήσεις κάτι.
Κι όμως, αυτά τα δάκρυα τα αναίτια ίσως είναι κυτταρικά
Ίσως είναι αυτά που από μόνα τους ξέρουν.
Ίσως ενέχουν τη μνήμη και την οδύνη των ημερών, των ετών και των βιωμάτων που δεν καταλάβαμε. Ποτέ δεν καταλάβαμε. Ή και η γιαγιά μας, η γενιά μας, ή και το είδος μας δεν κατάλαβε.
Άφησε τα δάκρυα να κυλήσουν, κι ας είναι και ναρκισσιστικά
Ας κλαίνε μόνο για σένα και τη μοίρα που σου ΄λαχε και δεν την αξίζεις.
Ας τρέξουν, κι ας είναι για την ηδονή της εκτόνωσης και το κολύμπι στην ήσυχη λίμνη των δακρύων και των ημερών που δημιουργούν και που ποτίζονται με την γλυκιά θλίψη.
Εγώ κι αυτά. Ένας κόσμος ολόκληρος. Μοιάζουν κείμενο χωρίς νόημα.
Ας προσποιηθούμε ότι γίνονται ένα σύμπαν θλίψης και υγρής μελαγχολίας, όπου τα πάντα αποκτούν νόημα. Η κάθε μικρή κίνηση έχει σημασία. Όπως στη σκηνή. Κι ας μη φαίνονται.
Για κανέναν.
 
Αλλά όταν φύγουν όλοι, και χωρίς να πέσει η αυλαία, θα αναδυθούμε. Καθαρμένοι.
Από τη μοίρα που μάς έβαλε να παίξουμε αυτό το παιχνίδι. Γιατί την ξεγελάσαμε. Το παίξαμε. Δεν βυθιστήκαμε για πάντα σ’ αυτό.
Δάκρυα. Πόσα δάκρυα.
Καλύτερα ν’ αρχίσουμε να ανησυχούμε από τη στιγμή που θα σταματήσουν να χύνονται.
 
Δάκρυα χωρίς κείμενο
Που τα είπαν όλα.
Γιατί εσωκλείουν περιεκτικά
όσα το κύτταρό μας
σιωπηλά γνωρίζει.

Ζωή Μπακοπούλου

 Υ.Γ. Ευχαριστώ για την υπέροχη παράσταση! Όλα όσα σκέφτηκα και έγραψα απορρέουν από αυτήν!.... Ευχαριστώ.

×

Share this post

Submit to FacebookSubmit to Google PlusSubmit to TwitterSubmit to LinkedIn