Κίνηση ΙΙI - Δωμάτιο
Παρουσιάστηκε το 1987 στο Αμφιθέατρο και στη συνέχεια, στη Θεσσαλονίκη (1987), στην Αθήνα στο θέατρο Κάβα (1988 και 1989), στη Μύκονο, στο Ανεμοθέατρο (1990), στο Θέατρο Πολυθέαμα Ιωαννίνων (1990) και στο Θέατρο Forum, στο Βούπερταλ (1991).
Από το πρόγραμμα της παράστασης
Είναι ένας συνδυασμός χορογραφίας και αυτοσχεδιασμού. Η σειρά των κινήσεων είναι προαποφασισμένη, ενώ το μέγεθός τους, οι θέσεις στο χώρο, η δυναμική διαβάθμιση και ο αριθμός των επαναλήψεων, ποικίλουν από τη μια εκτέλεση στην άλλη.
Ο τίτλος φωτιζει το κομμάτι από τη σκοπιά του χώρου που ορίζει η κίνηση. Πρόκειται για χώρο ιδιωτικό, εσωτερικό και κλειστό, σε αντίθεση με την προηγούμενη δουλειά μου (Κίνηση ΙΙ – Τοπία) όπου ο χώρος είναι μια προέκταση του ανοικτού φυσικού χώρου.
Χορογραφία - εκτέλεση: Αναστασία Λύρα
Μουσική: Einstürzende Neubauten, 1983
Σκηνικά: Εύα Ρουσσέα
SolosDuos - Κίνηση ΙΙI - Δωμάτιο
motion3 1.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion3/motion3 1.jpg
motion3 2.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion3/motion3 2.jpg
motion3 3.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion3/motion3 3.jpg
motion3 4.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion3/motion3 4.jpg
motion3 5.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion3/motion3 5.jpg
motion3 6.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion3/motion3 6.jpg
Φωτογραφίες: Τάκης Αναγνωστόπουλος
Η παράσταση είναι μια τελετή χωροπλασίας, όπου το σώμα, σε μαγικό διάλογο με τη φύση, δίνει υπόσταση υλική και σαφή σε εσώτερες, άλλοτε φευγαλέες κι άλλοτε επίμονες, εικόνες των αισθήσεων. Τους δίνει σχήμα, βάρος και φωτεινότητα και τις ελευθερώνει σαν τα πουλιά για να κατοικήσουν και να ζωντανέψουν το χώρο γύρω μας. '...πρόκειται για μιαν επίκληση : να δούμε κάτι μ' έναν καινούριο τρόπο. Είναι φανερό πως κάτι άκουσε από το σώμα της και το έκανε εξωτερική κινησιογραφία. Και η επίκληση είναι ν' ακούσουμε, βλέποντας αυτό που έκανε, αυτό που άκουσε κι εκείνη: το μηχανισμό της έμπνευσής της. Περισσότερα.
Γιάννης Δ. Οικονόμου, περιοδικό Χορός
Η επίδειξη αριστοτεχνίας και η επίδειξη του «ειδικευμένου» σώματος του χορευτή δεν έχει πια σημασία. Οι χορευτές έρχονται τώρα και ψάχνουν για ένα πλαίσιο εναλλακτικό που θα επιτρέπει μια περισσότερο υλική, περισσότερο συγκεκριμένη ποιότητα του φυσικού είναι στην παράσταση, ένα πλαίσιο μες στο οποίο οι άνθρωποι επιτελούν πράξεις και κινήσεις που ζητάνε λιγότερο θεαματικά πράγματα απ' το σώμα, ένα πλαίσιο στο οποίο η τεχνική επιδεξιότητα δεν μπορεί να εντοπιστεί εύκολα.
Φιλοδοξία μου είναι να επικοινωνώ με το σώμα, με την κίνηση, χωρίς να στηρίζομαι στη μουσική ή σε κάποιο σενάριο. Χωρίς να αναπαριστώ τίποτα. Πιστεύω ότι δεν εμπιστευόμαστε αρκετά το σώμα, ότι είναι ικανό να εκφραστεί από μόνο του. Προσθέτουμε κοστούμια, φώτα, σκηνικά, μουσικές, σενάρια... Τώρα παριστάνουμε ότι αγαπιόμαστε, τώρα ότι μισούμαστε... Όμως η ζωή είναι πολυδιάστατη και ανοιχτή σε ερμηνείες. Αυτή την τέχνη εκτιμώ και θέλω να κάνω. Μια τέχνη ανοιχτή, δημοκρατική και ανθρώπινη, που να ξαναγεννιέται κάθε φορά, φρέσκια, καινούρια, αυθεντική.
Συνέντευξη της Αναστασίας Λύρα στη Βένα Γεωργακοπούλου, Ελευθεροτυπία, 1/8/88
H Αναστασία Λύρα, κατάφερε να αναδείξει τις διακριτικές "αρχές" του εκφραστικού χορού, που είναι η καταγραφή - παγίωση - ξεδίπλωμα πολλαπλών εικόνων στην όραση, πρωταρχικά, και μετά στην αισθητηριακή ολότητα του θεατή. Εικόνες, που καθώς είναι διαφοροποιημένες με εσωτερικό ηθελημένο κριτήριο την πρωταρχική γνήσια έκφραση του "δημιουργού-χωροπλάστη", αντέχουν και τροφοδοτούν τη βαθύτερη ανάγκη της μνήμης.
(Γ. Μαρκαντωνάκης, Χανιώτικα Νέα, 21/7/88)
«Δωμάτιο» ονομάζει τη νέα της χορογραφία η Αναστασία Λύρα, ένα κομμάτι που κρυσταλλώνει εντυπώσεις και σκέψεις γύρω από τη σχέση του πόνου με την ομορφιά. Κεντρικό χαρακτηριστικό του κομματιού είναι το στοιχείο της ακραίας αντίθεσης ανάμεσα στο γυμνό και το ντυμένο, τη σιωπή και την κραυγή, το κράτημα και το ξέσπασμα σε κίνηση. Εργο που πρωτοπαρουσιάστηκε το Μάιο του 1987 σε συνεπτυγμένη μορφή στο Αμφιθέατρο, σε μια παράσταση αφιερωμένη στην Παγκόσμια ημέρα του Χορού, το «Δωμάτιο», συνδυάζει χορογραφία και αυτοσχεδιασμό. Οι πέντε παραστάσεις τις οποίες έδωσε η Αναστασία Λύρα με το «Δωμάτιο» στο θέατρο «Κάβα» τελειώνουν σήμερα. Αξίζει να δείτε αυτό το μη αναπαραστατικό κομμάτι, όπου τα νοήματα παραμένουν ανοικτά και όπου η χορογραφία δεν είναι αποκρυσταλλωμένη, αλλά ένα ελεύθερο πεδίο κινητικής δράσης.
Ιχνευτές, Εφημερίδα, 4/4/1989
Μια γενναία παράσταση!... Σε άλλες χώρες που ο Χορός είναι πιο αναπτυγμένος η Α.Λ. θα εμφανιζόταν και με άλλους που πειραματίζονται σε καινούριες ιδέες και τεχνικές. Εδώ στην Ελλάδα είναι μοναδική. Μόνη, γενναία και εύθραυστη.
(Jenny Colebourne, The Athenian, Αύγουστος '88)