Σχεδία Ομάδα Χορού

H Σχεδία Ομάδα Χορού, δημιουργήθηκε από την Αναστασία Λύρα και λειτούργησε από την άνοιξη του 1996 έως το 2004. Έχει στο ενεργητικό της πάνω από 30 έργα και παραστάσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Επίκεντρο της δουλειάς της ήταν η χορευτική έρευνα, ο ατομικός και ομαδικός αυτοσχεδιασμός και η διαρκής εκπαίδευση των μελών της.

Για το εγχείρημα της Σχεδίας Ομάδας Χορού, αμέσως μετά το ξεκίνημά της, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο Steve Paxton, που στη συνέχεια συμμετείχε ενεργά στη διαμόρφωση του εκπαιδευτικού προγράμματος, αλλά και σαν δάσκαλος και σύμβουλος της ομάδας.

Δίδαξαν επίσης στα εργαστήρια και σεμινάρια της ομάδας, οι Αμερικανοί Lisa Nelson (σύνθεση) και Scott Smith (τεχνική), η Simone Forti (αυτοσχεδιασμό και λόγο), η Γιάννα Φιλιπποπούλου (τεχνική).

Ο διάσημος πιανίστας αυτοσχεδιαστής Cecil Taylor, έπαιξε καθημερινά στα εργαστήρια της ομάδας επί τρεις εβδομάδες στις αρχές του 2000.

Ο Καναδός Peter Ryan δίδαξε επανειλημμένα στην ομάδα contact improvisation και λόγο.

Μόνιμοι δάσκαλοι, εκτός από την Αναστασία Λύρα, ήταν ο Δημήτρης Καμινάρης στο κλασικό μπαλέτο και ο Γιώργος Παυλίδης στο τάι τσι.

Το πρώτο έργο της ομάδας που παρουσιάστηκε το 1996, έχει τον τίτλο Σχεδία, ο οποίος αναφέρεται στην κοινή ροή και πλεύση της κίνησης των χορευτών. Συνειδητοποιώντας, ότι η λέξη «σχεδία» εμπεριέχεται στη λέξη αυτοσχεδιασμός, η Λύρα την επέλεξε ως επωνυμία της ομάδας της.

Στις πρώτες παραστάσεις της ομάδας παίρνουν μέρος όσοι συμμετείχαν αρκετά συχνά στα εργαστήρια, ανεξάρτητα από το τεχνικό τους επίπεδο. Το γεγονός αυτό στάθηκε καθοριστικό για το ύφος της Ομάδας αλλά και την ιδεολογία της ως σχήμα δημοκρατικό, σχήμα «ανθρώπων που χορεύουν» αυτοσχεδιάζοντας και όχι σαν σχήμα με αυστηρά τεχνικό προσανατολισμό, όπου οι χορευτές είναι κατά κύριο λόγο όργανα του χορογράφου. Αυτή η γραμμή πλεύσης χαρακτηρίζει την ομάδα ακόμα και όταν αργότερα ενισχύθηκε το τεχνικό της επίπεδο και ο επαγγελματικός της χαρακτήρας.

Λίγο μετά το τέλος των πρώτων παραστάσεων της Σχεδίας, οι οργανωτές της περιοδεύουσας έκθεσης «Η τέχνη στο τέλος του 20ού αιώνα» του Μουσείου Whitney της Νέας Υόρκης, η οποία φιλοξενήθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη, ζήτησαν από την Αναστασία Λύρα να οργανώσει ένα χορευτικό θέαμα - δρώμενο μέσα στον εκθεσιακό χώρο με περιβάλλον τα έργα της έκθεσης (Σμήνη νησίδες αστερισμοί). Είναι το πρώτο της δρώμενο με χαρακτηριστικά εικαστικής εγκατάστασης. Οι ανάγκες της παρουσίασης αύξησαν τον αριθμό των μελών της ομάδας στους 19, γεγονός που καθόρισε ένα ακόμη θεμελιώδες γνώρισμά της: τον πολυάνθρωπο χαρακτήρα της.

Ένα μέρος του χορευτικού δρώμενου Σμήνη νησίδες αστερισμοί παρουσιάστηκε στον εξωτερικό χώρο της Εθνικής Πινακοθήκης. Το γεγονός αυτό θα επηρεάσει καθοριστικά τον τρόπο δουλειάς της Αναστασίας Λύρα. Ο δημόσιος χώρος της πόλης τη συναρπάζει καθώς με καταλύτη το χορευτικό δρώμενο, η ίδια η πόλη γίνεται το θέατρο / θέαμα. Αυτή είναι η λειτουργία του επόμενου δρωμένου Σχεδία Πόλις που παρουσιάστηκε στην Αθήνα, το Λονδίνο και την Αγία Πετρούπολη.

Με το πέρασμα από το σόλο στην ομαδική δουλειά, περνάει από το χορό στη σιωπή και το χορό σε συνεργασία με αυτοσχεδιαστές μουσικούς σε μια νέα φάση ως προς τη χρήση της μουσικής. Το μεγαλύτερο μέρος της εργογραφίας της Σχεδίας Ομάδας Χορού βασίζεται στην κλασική μουσική: Περσέλ, Ραβέλ, Μέντελσον, Μπραμς, Μπερλιόζ, Τσαϊκόφσκι, Ντάουλαντ στα πιο πολυάνθρωπα έργα της ομάδας αλλά και Μότσαρτ, Σούμπερτ, Φρανκ στα μικρότερα χορευτικά σχήματα.

Η πόλη ως σκηνή και ως θέατρο, εκτός από την τεράστια καλλιτεχνική σημασία που απέκτησε για την δουλειά της χορογράφου, έλυσε και ένα βασικό και βασανιστικό πρόβλημα που την απασχολούσε από το 1994: το πώς μπορεί να προσεγγίσει κανείς το κοινό στην εποχή της επικράτησης της εμπορευματοποιημένης δημοσιότητας. Με τις παραστάσεις της ομάδας της σε δημόσιους χώρους, διαπίστωσε πως πηγαίνοντας κανείς να βρει τον κόσμο εκεί που ήδη βρίσκεται, αντί να προσπαθεί να τον προσελκύσει με τη διαφήμιση, εξασφαλίζει ένα νέο κοινό, ευρύτερο, αυθόρμητο, ειλικρινές, πολυσύνθετο, συχνά ανεξειδίκευτο. Το κοινό αυτό ανταποκρίνεται με θέρμη και αμεσότητα στην προσφορά της ομάδας, η οποία δίνει έκτοτε δωρεάν πολλές παραστάσεις σε δημόσιους χώρους.

Συνοψίζοντας, τα χαρακτηριστικά της Σχεδίας Ομάδας Χορού ήταν: ο ομαδικός αυτοσχεδιασμός και η δημοκρατικότητα στη δομή της ομάδας που προκύπτει από αυτόν, τα πολυάνθρωπα χορευτικά σχήματα, η δράση στο δημόσιο χώρο της πόλης με δωρεάν παραστάσεις και η κλασσική μουσική.

Πέντε από τις μεγάλες παραγωγές της Σχεδίας που έχουν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, σχεδιάστηκαν για να εμφανίζονται σε κυκλική σκηνή με το κοινό καθισμένο περιμετρικά και παρουσιάστηκαν αποκλειστικά σε πάρκα και πλατείες: Πέντε χοροί του Μωρίς Ραβέλ (1997), Δάφνις και Χλόη (1998), Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας (1999), Ιδανικός Χορός (2000) και Μπερλιόζ και Μπαχ (2003).

Παράλληλα με την έντονα εξωστρεφή δραστηριότητα που περιγράφουν τα παραπάνω, η Σχεδία Ομάδα Χορού παρουσίασε πολλά μικρότερα χορευτικά σχήματα σε μικρότερους εσωτερικούς θεατρικούς χώρους με τη ονομασία-ομπρέλλα Σχεδιαστήριο.

Σε αυτές τις πιο εργαστηριακές παρουσιάσεις, συνεργάστηκαν με την ομάδα η Δόμνα Σαμίου, ο Steve Paxton και Sara Rudner σε παραστάσεις όπου η ομάδα τους πλαισίωσε.

Το 2004 η Σχεδία Ομάδα χορού παρουσίασε την παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέτα εγκαινιάζοντας τον υπαίθριο χώρο του μελλοντικού Μικροσκοπικού Θεάτρου.

Περισσότερα για τις παραστάσεις της Σχεδίας Ομάδας Χορού.

Share this post