Επιλογές

Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας

dream700x500 Κυρίες και Κύριοι, άρχοντες και λαϊκοί, πολίτες της Αθήνας μεγάλοι και μικροί, είστε όλοι καλεσμένοι στην ωραία μας παράσταση: Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, του Γουίλιαμ Σαίξπηρ σε μουσική Φέλιξ Μέντελσον.
Στην παράσταση είχαν προσκληθεί και όσα ξωτικά και πνεύματα δεν είχαν ακόμη εγκαταλείψει την Αττική.

* Αφίσα της παράστασης: Η πηγή του έρωτα του Jean-Honoré Fragonard (1785).

Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από τις 13 έως τις 20 Ιουλίου του 1999 στο χώρο του Ζαππείου.
Στη συνέχεια, το 2002, με τη συνεργασία της Danza Contemporanea de Cuba, ξεκίνησε περιοδίες της:
Αθήνα, στο χώρο του Ζαππείου, (27-28/6/2002)
Μόσχα, στο πάρκο Μαξίμ Γκόρκυ (2-11/7/2002)
Αγία Πετρούπολη, στο Πάρκο Peterhof (13-19/7/2002)
Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, στο Πάρκο Milli (1-5/8/2002)
Τιφλίδα της Γεωργίας, στο Vake Park (6-12/8/2002)
Αβάνα, Σαντιάγο και Σάντα Κλάρα, στην Κούβα (2003).

Μουσική: Felix Mendelssohn, Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας
Χορογραφία: Αναστασία Λύρα
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Παραγωγή - Διοργάνωση: Σχεδία Ομάδα Χορού

Χορευτές

Νατάσα Αβρά ♦ Ειρήνη Αλεξίου ♦ Τιτή Αντωνοπούλου ♦ Βαγγέλης Βελέντζας ♦ Χρυσούλα Βερυκάκη ♦ Σεν Γι Γιαγκ (Heung Si Yang) ♦ Τζώρτζια Γιατράκου ♦ Κάρλα Γκονσάλβες-Δαλακούρα ♦ Νίκος Δούλος ♦ Μπέτυ Δραμισιώτη ♦ Λίλα Ζαφειροπούλου ♦ Γιάννης Καβαλιέρος ♦ Δημήτρης Καμινάρης ♦ Γιώργος Καμποσιώρης ♦ Νικήτας Κονταράτος ♦ Αλίκη Κόντζιου – Γούσα ♦ Γιάννης Λάζαρης ♦ Στάθης Λυμπερόπουλος ♦ Σπύρος Μπερτσάτος ♦ Εύα Μπουρνιά ♦ Γιάννης Ντανάκος ♦ Αγγελική Παπαδάτου ♦ Ελίνα Παπαδοπούλου ♦ Τόνια Πάστρα ♦ Χρήστος Πολυμενάκος ♦ Μαρία Πουλάδα ♦ Τομ Πράις (Tom Price) ♦ Ματίνα Σαρρή ♦ Βανέσα Σπινάσα

Οι ρόλοι

Θησέας, δούκας της Αθήνας: Γιάννης Καβαλιέρος και Γιάννης Ντανάκος
Ιππολύτη, βασίλισσα των Αμαζόνων: Αλίκη Κόντζιου – Γούσα και Νατάσσα Αβρά
Τιτάνια, βασίλισσα των ξωτικών: Νατάσα Αβρά και Αλίκη Γούσα
Όμπερον, βασιλιάς των ξωτικών: Γιάννης Ντανάκος και Γιάννης Καβαλιέρος
Ερμία: Ελίνα Παπαδοπούλου και Λίλα Ζαφειροπούλου
Ελένη: Μαρία Πουλάδα και Αγγελική Παπαδάτου
Λύσανδρος: Βαγγέλης Βελέντζας και Γιάννης Λάζαρης
Δημήτριος: Νίκος Δούλος
Πούκ: Τιτή Αντωνοπούλου, Μπέττυ Δραμισιώτη, Στάθης Λυμπερόπουλος, Σπύρος Μπερτσάτος, Σεν Γι Γιαγκ (Heung Si Yang)
Μπότομ: Τομ Πράις (Tom Price)
Θίασος μαστόρων
Πύραμος: Τομ Πράις, Θίσβη: Χρήστος Πολυμενάκος, Λιοντάρι: Γιάννης Λάζαρης, Τοίχος: Σιν Γι Γιανγκ, Φεγγάρι: Νικήτας Κονταράτος
Τα τέσσερα ξωτικά της Τιτάνιας: Εύα Μπουρνιά, Χρυσούλα Βερυκάκη, Κάρλα Γκονσάλβες, Γιώργος Καμποσιώρης
Το ξωτικό που συναντάει τον Πούκ: Τόνια Πάστρα και Εύα Μπουρνιά
Αιγέας: Χρήστος Πολυμενάκος
Τελετάρχης: Σπύρος Μπερτσάτος

Ζάππειο 1999

Αγία Πετρούπολη 2002

Τιφλίδα 2002

Φωτογραφίες: Τάκης Αναγνωστόπουλος

Κούβα 2003

Φωτογραφίες: Κ.Γ.

Στο φως του ηλιοβασιλέματος ακούγονται οι πρώτες μελωδικές νότες και ο κόσμος έρχεται απ' όλα τα σημεία της πολύβουης πόλης προς το Ζάππειο, τα δέντρα, τη δροσιά για να χαρεί χορό, μουσική, θέαμα καλλιτεχνικής ποιότητος που αλαφραίνει την ψυχή και σβήνει τις σκιές της ημέρας. Περισσότερα.

Ελένη Μπίστικα, Καθημερινή, 27/6/2002.

Μουσική και Χορός για το «Όνειρο» - της Αναστασίας Λύρα

Όσο και αν το θέμα του «Ονείρου» προσφέρεται θαυμάσια για χορευτική απόδοση, είναι ουσιαστικά η μουσική του Μέντελσον που μας άνοιξε το δρόμο για να την επιδιώξουμε. Ο χορός χρειάζεται απαραιτήτως τη μουσική (μουσική που να χορεύεται) για να οργανώσει τους σωματικούς ρυθμούς που μπορούν ίσως να αποδώσουν κάτι από το πνεύμα αυτού του σαιξπηρικού έργου-κόμβου, στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού.

Το γεγονός ότι η μουσική γράφτηκε για να συνοδέψει μια θεατρική παράσταση στην οποία ο Σαίξπηρ «ακούγονταν», αποτελεί για τη δική μας παράσταση όπου ο λόγος δεν ακούγεται, καίρια πρόκληση. Η φιλοδοξία μας να αποδώσουμε χορευτικά την πλοκή του έργου με μουσική που γράφτηκε για να παιχθεί κυρίως ως μουσικά ιντερμέδια σε μια θεατρική παράσταση του «Ονείρου», μας απαλλάσσει μεν από την υποχρέωση μιας καθαρά προγραμματικής αναπαράστασης, συμπιέζει όμως αναπόφευκτα τη δράση σε ρυθμούς που ο Μέντελσον ποτέ δεν προέβλεψε.

Ευχόμαστε ως εκ τούτου πως με την παράστασή μας δεν προσβάλουμε το πνεύμα του έργου και όπως ο Πούκ στο τέλος του «Ονείρου» υποσχόμαστε και εμείς να επανέλθουμε αν τυχόν σας απογοητεύσαμε.

Αναστασία Λύρα

Σύνοψη της πλοκής

Ο Όμπερον και η Τιτάνια, βασιλιάς και βασίλισσα των ξωτικών, βρίσκονται σε άγρια συζυγική σύγκρουση, ενώ παράλληλα γίνονται οι προετοιμασίες των γάμων του Θησέα, δούκα της Αθήνας, με την Ιππολύτη, βασίλισσα των αμαζόνων.

Οργανώνονται λαϊκές γιορτές και διασκεδάσεις για το γάμο. Ο Αιγέας επισκέπτεται τον Θησέα με την κόρη του Ερμία και δύο μνηστήρες, τον Δημήτριο και τον Λύσανδρο, για να καταγγείλει στον Δούκα την ανυπακοή της κόρης του να παντρευτεί τον Δημήτριο τον οποίον εκείνος προτιμάει για γαμπρό.

Η Ερμία όμως είναι ερωτευμένη με τον Λύσανδρο και το ζευγάρι θεωρεί ότι έχει το δίκιο με το μέρος του. Με το Δημήτριο είναι ερωτευμένη η φίλη της Ερμίας, Ελένη, αλλά εκείνος δεν τη θέλει.

Ο Θησέας βεβαιώνει την Ερμία πως οι απειλές του πατέρα της ευσταθούν: Σύμφωνα με τους αθηναϊκούς νόμους η κόρη που δεν υπακούει τον πατέρα της είτε καταδικάζεται σε θάνατο είτε στη ζωή της μοναχής.

Η Ερμία και ο Λύσανδρος αποφασίζουν να αποδράσουν από την Αθήνα για να ζήσουν μαζί αλλού και το ανακοινώνουν στην Ελένη, η οποία όμως το μαρτυρά στον Δημήτριο για να κερδίσει την εύνοια του. Το άλλο βράδυ ο Δημήτριος, ερωτευμένος και αυτός με την Ερμία, ακολουθεί το ζευγάρι στο δάσος έξω από την Αθήνα ενώ αυτόν τον ακολουθεί η ερωτευμένη αλλά ανεπιθύμητη Ελένη.

Στο δάσος το ζευγάρι Όμπερον και Τιτάνια καυγαδίζει για μια ακόμη φορά. Ο Όμπερον αποφασίζει να τιμωρήσει την γυναίκα του και στέλνει τον υποτακτικό του διαβολάκο Πουκ να του φέρει ένα λουλούδι σημαδεμένο από τον έρωτα. Ο χυμός του λουλουδιού είναι ερωτικό φίλτρο και αν το βάλει κανείς στα βλέφαρα κάποιου που κοιμάται όταν εκείνος ξυπνήσει θα ερωτευτεί το πρώτο πλάσμα που θα συναντήσει.

Ο Όμπερον παραφυλάει την Τιτάνια να κοιμηθεί, αφού χορέψουν γύρω της τα ξωτικά της, και την μαγεύει. Δίνει μια δόση του φίλτρου και στον Πουκ για να μαγέψει κι εκείνος με τη σειρά του τον Δημήτριο για να ερωτευτεί την Ελένη, την οποία ο Όμπερον προηγουμένως είδε να την κακομεταχειρίζεται και να τη διώχνει.

Ο Πουκ όμως κάνει λάθος και βάζει το φίλτρο στα μάτια του Λύσανδρου αντί του Δημήτριου. Έτσι, ο Λύσανδρος ερωτεύεται την Ελένη όταν εκείνη τον ξυπνάει στο δάσος και εγκαταλείπει την Ερμία που κοιμάται δίπλα του, για να την ακολουθήσει.

Η Ερμία ξυπνάει ανακαλύπτοντας έντρομη ότι είναι πια μόνη της στο δάσος. Εκεί έχει καταφθάσει μια ομάδα μαστόρων της Αθήνας για να κάνει πρόβα μυστικά μια θεατρική παράσταση που φιλοδοξεί να παρουσιάσει στο Θησέα και την Ιππολύτη για τους γάμους τους.

Το έργο τους είναι βασισμένο στην τραγική ιστορία του Πύραμου και της Θίσβης (ανάλογη με εκείνη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας), όπου τους ρόλους τους ερμηνεύουν φυσικά άνδρες. Καθώς κάνουν την πρόβα τους ακριβώς δίπλα στην κοιμισμένη Τιτάνια, ο Πουκ που παραφυλά να δει ποιόν θα ερωτευτεί η βασίλισσα των ξωτικών όταν ξυπνήσει, αποφασίζει να παρέμβει. Με την πρώτη ευκαιρία μεταμορφώνει σε γαϊδουροκεφαλή το κεφάλι του Μπότομ του πλέον αποφασιστικού από τους μαστόρους.

Η Τιτάνια ξυπνάει και ερωτεύεται παράφορα τον έντρομο μάστορα. Του παρουσιάζει τα ξωτικά που θα τον υπηρετούν από τούδε και στο εξής και τον εξαναγκάζει να την ακολουθήσει φιμωμένος για να κοιμηθεί μαζί της.

Ο Όμπερον εν τω μεταξύ έχει διαπιστώσει το λάθος του Πουκ με τον Λύσανδρο και για να το διορθώσει μαγεύει εκείνος τον Δημήτριο ενώ φροντίζει να δει εκείνος πρώτη και να ερωτευτεί, την Ελένη που τον αγαπάει. Αλλά καθώς ο Λύσανδρος εξακολουθεί να αγαπάει, κατά λάθος του Πουκ, την Ελένη αντί για την Ερμία, έχουμε μια διαμάχη ανάμεσα στα δύο αγόρια για την Ελένη αυτή τη φορά.

Η Ερμία διαπιστώνει ότι οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και ότι εκείνη δεν την αγαπάει πλέον κανείς. Εξίσου δυστυχής είναι και η Ελένη καθώς θεωρεί ότι οι άλλοι τρείς έχουν συνεννοηθεί να την περιγελάσουν.

Η κωμικοτραγική σύγχυση που ακολουθεί διασκεδάζει εξαιρετικά τον Πουκ τον οποίο όμως μαλώνει ο Όμπερον και επαναφέρει στην τάξη με νέες οδηγίες. Ο Όμπερον ξεμαγεύει και ξυπνάει την Τιτάνια η οποία με βδελυγμία διαπιστώνει ότι κοιμήθηκε με τον γαϊδουρομάστορα. Το ζευγάρι συμφιλιώνεται και αποχωρεί.

Ο Θησέας και η Ιππολύτη που έχουν πάει στο δάσος για κυνήγι, συναντούν τα δύο ζευγάρια που κοιμούνται και τα ξυπνούν. Ο Θησέας μόλις διαπιστώσει ότι πλέον δεν υπάρχει πρόβλημα αποφασίζει ότι μπορούν να παντρευτούν και αυτοί μαζί του παρά την αντίθεση του πατέρα της Ερμίας.

Ο Πουκ ξεμαγεύει τον Μπότομ επαναφέροντας τον στη φυσική του μορφή. Ακολουθούν οι γάμοι και οι διασκεδάσεις μια εκ των οποίων είναι η παράσταση των μαστόρων.

Στο φινάλε του έργου τα ερωτευμένα ζευγάρια και οι καλεσμένοι πάνε για ύπνο και καταφθάνουν τα ξωτικά με επικεφαλής τους συμφιλιωμένους Όμπερον και Τιτάνια για να ευλογήσουν το γάμο και το σπίτι και να εξορκίσουν κάθε κακό. Το κλείσιμο το κάνει ο Πουκ ο οποίος υπόσχεται μια καλύτερη επόμενη παράσταση αν τυχόν η παρούσα απογοήτευσε τους θεατές και εύχεται καληνύχτα.

Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας: Η πρώτη ύλη του έρωτα - της Έλσας Ανδριανού

Παρακαλώ σε, ωραίε θνητέ, ξανατραγούδησε:
Τ' αφτί μου καταμάγεψε η φωνή σου, η όψη σου
Σκλάβωσε τη ματιά μου κι η παλικαριά σου
Με σπρώχνει, από την πρώτη τη στιγμή που σ' είδα,
Να σου το πω, να σ' τ' ορκιστώ πως σ' αγαπώ.
(μετφ. Βασίλη Ρώτα)

Τα λόγια της Τιτάνιας στην 1η σκηνή της Γ' Πράξης του «Ονείρου», όχι ως απλή, αλλά ως θεατρική, «λέξις», ένδυμα λεκτικό που παράγεται από μια κατάσταση, που φέρει ως παρτιτούρα ένα δραστικό ψυχικό κίνημα, που λειτουργεί ως σήμα και εξελικτική επιβεβαίωση ενός πάθους, συμπυκνώνουν κάτι από τα πλέον σημαντικά που έχουν γραφτεί θεατρικώς περί έρωτος από την απόσταση ασφαλείας του νηφάλιου τρίτου, όχι πάντως πάσχοντος από το νόσημα. Ο «ωραίος θνητός» προς τον οποίο απευθύνει η νεραϊδοβασίλισσα τον ερωτικό ύμνο της είναι ένας τυχαίος ανθρωπάκος, υφαντής το επάγγελμα του, όχι μόνο δεν έχει ίχνος από τα λαμπερά προσόντα που του αποδίδονται, αλλά επιπλέον κατά τη συγκεκριμένη στιγμή που η επικεφαλής του θιάσου των ξωτικών τον βλέπει ως αντικείμενο του πόθου της, είναι προικισμένος με μια ωραιότατη γαϊδουροκεφαλή, αντί για το σύνηθες, ωραίο ή άσχημο αδιάφορο- αλλά πάντως ανθρώπινο κεφάλι του. Η αποθέωση της ποιητικής κατάλυσης όλων των ερωτικών στερεοτύπων, ή άλλως, η ανερμήνευτη φύσις του ερωτικού πόθου. Βέβαια, ο χρόνος ο τόπος και η πυροδοτούσα την κατάσταση της ερωτοχτυπημένης Τιτάνιας αφορμή είναι μαγικά: νύχτα του Μεσοκαλόκαιρου, φανταστικό δάσος, ου-τόπος, δίπλα στη μυθική Αθήνα, ένα μαγικό λουλούδι που σκλαβώνει ερωτικά με το πλησιέστερο ζωντανό πλάσμα όποιον κι αν αγγίξει.

Ο έρωτας προικίζεται από τους πολιτισμούς με ιδεολογήματα, διότι έτσι γίνεται παραγωγικός, βολικός για την κοινωνική συνοχή. Στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας ο Σαίξπηρ ειρωνεύεται όλα αυτά τα στερεότυπα. Ολόκληρο το έργο αναδιπλώνεται γύρω από το κυρίαρχο ερώτημα «Γιατί ερωτευόμαστε;» και καταλήγει σταθερά στην απάντηση «Δεν ξέρουμε». Η σκηνή της Τιτάνιας είναι κλειδί, καθώς αποκαλύπτει το μόνο που υπάρχει πραγματικά πίσω από τον έρωτα: την απτή, υλική, σωματική του διάσταση και το «μαγικό», δηλαδή απλούστατα τον ανεξήγητο, χαρακτήρα της υπόστασης του.

Ο Σαίξπηρ χρησιμοποιεί ως υλικό τη δραστική, δηλαδή την ποιητική, εμπύρετη, θεατρική, βιωμένη «λέξιν». Όχι λόγια, αλλά «λέξιν», εγγράφουσα το ανερμήνευτο και εμπεριέχουσα την υλικότητα. Η ταύτιση σημαινόντων και σημαινομένων επιτρέπει τη δημιουργία μιας θεατρικής παρτιτούρας ερεθιστικής για περαιτέρω μεταγραφές.

Η μουσική, η πλέον αφηρημένη τέχνη και γι' αυτό ο αποτελεσματικότερος φορέας του ανερμήνευτου, επιτρέπει την πρώτη μεταγραφή, αναγωγή και συγχρόνως διείσδυση. Ο λόγος, ή το γραπτό και νουνεχές κομμάτι του, περνά σε δεύτερη μοίρα. Στην προκειμένη παράσταση η μουσική του Μέντελσον, μεσούντος του ρομαντικού κινήματος, προωθεί αυτή την πρώτη μεταγραφή.

Η δεύτερη μεταγραφή, συντελείται στο επίπεδο της κίνησης. Ο χορός, η σωματικότερη, η υλικότερη από τις τέχνες και γι' αυτό η πιο μακρινή ίσως από τα ιδεολογήματα μπορεί να αναλάβει το βάρος μιας επόμενης μεταγραφής και το ρίσκο μιας εκ νέου ταύτισης σημαίνοντος - σημαινομένου, ουτοπικό παραδείσιο ζητούμενο κάθε τέχνης, με φορέα αυτήν ακριβώς την υλικότητα, που είναι συγχρόνως η πρωταρχική και μόνη σίγουρη ιδιότητα του ερωτικού πόθου, τουλάχιστον στην σαιξπηρική του διαπραγμάτευση στο Όνειρο.

Δεν είναι μόνο το ζεύγος της Τιτάνιας με το γαϊδουρομάστορα που απογυμνώνουν την ερωτική ροπή από κάθε πολιτισμική ψευδαίσθηση. Το τρελό παιχνίδι των ερωτικών ζευγαριών του Ονείρου στους πάμπολλους συνδυασμούς τους έχει πάντοτε την ίδια πρωταρχική σωματικότητα του οργασμού και παίζεται με τους όρους μιας συνεχούς διακύβευσης που εκκινεί από μια κίνηση - κυριολεκτικά και μεταφορικά- και καθορίζεται από την ανελέητη τυχαιότητα. Ο έρωτας, μοιάζει να λέει ο Σαίξπηρ δεν έχει παρά ένα νόμο: υπάρχει. Το σώμα, μόνο ικανό και αναγκαίο αυτής της ύπαρξης, αντιδρά και η ερωτική ροπή υφίσταται. Όλα τα άλλα, αιτίες, αφορμές, ορατά ερεθίσματα, ερμηνείες, έπονται. Αποτελούν εχέγγυα για καλές ή χειρότερες επενδύσεις, αλλά λίγη σχέση έχουν με την επισφαλή, αμείλικτα παροντική, φύση του έρωτα. Ο έρωτας όπως και η πρωταρχική ουσία της ανθρώπινης κίνησης είναι του ιδίου ποιού. Ενστικτώδεις εφορμήσεις στερούμενες παρελθόντος, αποποιούμενες το μέλλον.

Η Ερμία και η Ελένη, ο Δημήτριος κι ο Λύσανδρος, ο Όμπερον κι η Τιτάνια δίνουν σωματικές «μάχες επιβίωσης». Δεν παίζουν, «παίζονται» εν ου παικτοίς. Αθύρματα ενός μείζονος σχεδίου, που είναι απολύτως ακατανόητο και που τους επιβάλλει όλες τις κινήσεις, τις μεταβολές, τις ερωτικές μετακινήσεις που συντελούνται «καθ' ύπνους», δηλαδή στην περιοχή του ασυνειδήτου, τη δίδυμη του θανάτου.

Ο μόνος έρωτας στο έργο που μοιάζει εξ' αρχής κατασταλαγμένος, που προϋποθέτει παρελθόν και οδεύει σ' ένα μέλλον, είναι αυτός μεταξύ Θησέως και Ιππολύτης. Όμως αυτός ο έρωτας κερδήθηκε στο δραματικό παρελθόν με μια μάχη, κυριολεκτικά. Οφείλει, δηλαδή, την ύπαρξη του σε μιαν ύψιστης σωματικότητας διαδικασία και στη μέγιστη διακύβευση. Έρως πόλεμος, οι στοιχειώδεις πρωταρχικές ροπές, το «νείκος» και η «φιλότης» του Εμπεδοκλή, η κινητήριος δύναμη του σύμπαντος, όπως την αντιλαμβάνεται ο φυσικός φιλόσοφος, πριν η μεταφυσική μπει στο παιχνίδι του πολιτισμού και της ερμηνείας της φύσης.

Ο Σαίξπηρ ζει σ' ένα κόσμο μεταφυσικής, αλλά υποπτεύεται τη φύση, ιδιαίτερα την ανθρώπινη, στις ποικίλες εκφάνσεις της. Η κίνηση επιστρατεύεται για να αποδώσει πρωτίστως την υλική, δηλαδή τη φυσική, διάσταση αυτών των εκφάνσεων.

Έλσα Ανδριανού
(από το πρόγραμμα της παράστασης)

Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας - του Βασίλη Ρώτα

Στο «Όνειρο» ο Σαίξπηρ καταπιάνεται το ερωτικό θέμα με θαυμαστή μαστοριά και ελευθερία. Πλέκει την ιστορία του με ανθρώπινα πλάσματα όλων των τάξεων βασιλιάδες, αστούς, λαό, δαιμόνια και ξωτικά παραμυθένια, που όλοι και όλα βρίσκονται σε μια ευγενική και καλόβολη οικειότητα σχέσεων μεταξύ τους. και συνθέτει μια ερωτική ιστορία τόσο χαριτωμένη, τόσο πλημμυρισμένη μ ευφρόσυνη διάθεση, που δεν έχει το όμοιο της. Ο ποιητής μαγεμένος κι ο ίδιος από τη μαγεία της φύσης και της νιότης, σκύβει με συγκαταβατική αγάπη στη φτηνή ανθρώπινη ζωή, την ανεβάζει στο μαγικό πατάρι της σκηνής και τη φωτίζει με το ζωηρό φως της υγείας, της αγνότητας της αθωότητας, της φυσικής ευγένειας και δείχνει μια ανθρωπότητα λαμπρή, ακόμη και με την κωμική της όψη. καθόλου ρομαντική, μυστικιστική, παρά γερή, θαρρετή, ελεύθερη, την ανθρωπότητα της αναγέννησης.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Όνειρο θερινής νύχτας», μετάφραση Βασίλη Ρώτα (ISBN 960-205-012-8)

Felix Mendelssohn (1809 1847)

Γερμανικός Ρομαντισμός

Ο Felix Mendelssohn γεννήθηκε στο Αμβούργο το 1809 από αστούς γονείς με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Σπούδασε πιάνο, σύνθεση και θεωρία της μουσικής. Έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση όταν ήταν εννέα ετών ενώ έγραψε το πρώτο του έργο όταν ήταν έντεκα χρονών. Ταξίδεψε πολύ με την οικογένεια του και συναναστράφηκε πολλούς διανοούμενους της εποχής οι οποίοι επισκέπτονταν πολύ συχνά τους γονείς του. Μεγάλη επιρροή του άσκησε το έργο του Goethe (τον οποίο γνώριζε από το 1821) και του Shakespeare, η οποία είναι ξεκάθαρη στη καλύτερη μουσικά περίοδο του, με τη σύνθεση της οβερτούρας πάνω στο «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας».

Ο Mendelsshon δεν ήταν ένας επαναστατικός συνθέτης. Σεβόταν την παράδοση, και η μεγάλη του αγάπη για τον Bach τον ώθησε στην συχνή ερμηνεία των έργων του με σκοπό τη διάδοση τους. Πίστευε ότι η μουσική έπρεπε να είναι ηθικά ανυψωτική και υψηλόφρονη. 'Οραματιζόταν την ένωση του ρομαντικού συναισθήματος με τη θρησκεία. Τα ορατόρια του «Άγιος Παύλος» (1836), «Ηλίας» (1840), και «Εβρίδες» (1832) άλλωστε το αποδεικνύουν.

Από το 1829 κάνει περιοδείες στην Αγγλία , τη Σκωτία ,την Ιταλία και το Παρίσι, για να πάρει το 1883 τη θέση του μαέστρου στο Dusseldorf. Δέχεται την αναγνώριση ως διευθυντής ορχήστρας στο Leipzig όπου διευθύνει την Gewandhaus orchestra, δίνοντας καταπληκτικές ερμηνείας σε έργα Bach, Beethoven, Weber, Schumann, και Berlioz Λίγο αργότερα ,το 1843 ιδρύει και διευθύνει το Leipzig Conservatory. Την ίδια χρονιά στο Βερολίνο συνθέτει το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» το οποίο θεωρείται το καλύτερο του έργο.

Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη διοργάνωση μουσικών φεστιβάλ, συνεργάστηκε με τα φεστιβάλ Lower Rhine και Birmingham. Πέθανε σε ηλικία 38 ετών.

Από το πρόγραμμα της παράστασης