Danza Minima - A los niños

Nun will die Sonn' so hell aufgeh'n

Nun will die Sonn' so hell aufgeh'n
als sei kein Unglück die Nacht gescheh'n.
Das Unglück geschah nur mir allein.
Die Sonne, sie scheinet allgemein.

Du mußt nicht die Nacht in dir verschränken
mußt sie ins ew'ge Licht versenken.
Ein Lämplein verlosch in meinem Zelt,
Heil sei dem Freudenlicht der Welt.

Τώρα ο ήλιος θ ' ανατείλει λαμπερός

Τώρα ο ήλιος θ' ανατείλει λαμπερός
σαν να μην είχε φέρει τη συμφορά η νύχτα.
Η συμφορά ήταν για μένα μοναχά.
O ήλιος είναι λαμπερός για όλους.

Δεν πρέπει να κρατήσεις μέσα σου τη νύχτα
πρέπει να τη βυθίσεις στο αιώνιο φως.
Ένα μικρό φωτάκι έσβησε στη σκηνή μου,
Δόξα στο ευφρόσυνο φως του κόσμου.

Nun seh' ich wohl, warum so dunkle Flammen

Nun seh' ich wohl, warum so dunkle Flammen
ihr sprühtet mir in manchem Augenblicke.
O Augen, gleichsam, um in einem Blicke
zu drängen eure ganze Macht zusammen.

Doch ahnt' ich nicht, weil Nebel mich umschwammen,
gewoben vom verblendenden Geschicke,
daß sich der Strahl bereits zur Heimkehr schicke,
dorthin, von wannen alle Strahlen stammen.

Ihr wolltet mir mit eurem Leuchten sagen:
Wir möchten nah dir immer bleiben gerne!
Doch ist uns das vom Schicksal abgeschlagen.

Sieh' recht uns an, denn bald sind wir dir ferne!
Was dir noch Augen sind in diesen Tagen,
in künft'gen Nächten sind es dir nur Sterne.

Τώρα βλέπω καλά γιατί τόσο σκοτεινές φλόγες

Τώρα βλέπω καλά, γιατί τόσο σκοτεινές φλόγες
μού ρίχνατε κάποιες στιγμές.
Ο, μάτια, σαν να θέλατε σε ένα βλέμμα
να συγκεντρώσετε όλη μαζί τη δύναμή σας.

Δεν κατάλαβα -γιατί με τύλιγε μια ομίχλη,
πλεγμένη από δαιδαλώδεις μοίρες-
ότι η ακτίνα σας ήδη επέστρεφε εκεί,
απ' όπου εκπέμπονται όλες οι ακτίνες.

Σα να μού λέγατε με τη λάμψη σας:
Μετά χαράς θα μέναμε για πάντα μαζί σου!
Αλλά μάς το αρνείται η μοίρα.

Κοίταξε μας γιατί σύντομα θα είμαστε μακριά!
Αυτό που τις μέρες αυτές είναι για σένα μάτια,
θα είναι τ' άστρα σου τις νύχτες που έρχονται.

Wenn dein Mütterlein

Wenn dein Mütterlein
tritt zur Tür herein,
und den Kopf ich drehe,
ihr entgegen sehe,
fällt auf ihr Gesicht
erst der Blick mir nicht,
sondern auf die Stelle,
näher nach der Schwelle,
dort, wo würde dein
lieb Gesichten sein.
Wenn du freudenhelle
trätest mit herein,
wie sonst, mein Töchterlein.

Wenn dein Mütterlein
tritt zur Tür herein,
mit der Kerze Schimmer,
ist es mir, als immer
kämst du mit herein,
huschtest hinterdrein,
als wie sonst ins Zimmer!
O du, des Vaters Zelle,
ach, zu schnell
erlosch'ner Freudenschein!

Όταν η μανούλα σου

Όταν η μανούλα σου
μπαίνει από την πόρτα
και γυρίζω το κεφάλι,
να τη δω,
δεν είναι στο πρόσωπο της
που πέφτει το βλέμμα μου,
αλλά χαμηλά,
κοντά στο κατώφλι,
εκεί όπου το αγαπημένο
προσωπάκι σου θα ήταν.
Όταν χαρωπά
έμπαινες μέσα,
όπως συνήθιζες μικρή μου κόρη.

Όταν η μανούλα σου
μπαίνει από την πόρτα,
με το αναμμένο κερί,
μου φαίνεται πάντα
πως μπαίνεις κι εσύ,
τρέχοντας πίσω της,
όπως συνήθιζες να μπαίνεις στο δωμάτιο!
Ο, εσύ αίμα του πατέρα σου,
αχ, τόσο πρόωρα
σβησμένη λάμψη της χαράς!

Oft denk' ich, sie sind nur ausgegangen

Oft denk' ich, sie sind nur ausgegangen,
bald werden sie wieder nach Hause gelangen.
Der Tag ist schön, o sei nicht bang,
sie machen nur einen weiten Gang.

Ja wohl, sie sind nur ausgegangen,
und werden jetzt nach Hause gelangen.
O, sei nicht bang, der Tag ist schön,
sie machen einen Gang zu jenen Höh'n.

Sie sind uns nur voraus gegangen,
und werden nicht wieder nach Hause verlangen.
Wir holen sie ein auf jenen Höh'n
im Sonnenschein, der Tag ist schön,
auf jenen Höh'n.

Συχνά σκέφτομαι πως έχουν απλώς βγει έξω

Συχνά σκέφτομαι πως έχουν απλώς βγει έξω,
και θα γυρίσουν όπου να ’ναι πίσω στο σπίτι.
Η μέρα είναι καλή, μη στεναχωριέσαι
Έχουν απλώς πάει έναν μακρύ περίπατο.

Ναι, έτσι είναι, έχουν απλώς βγει έξω,
και τώρα θα επιστρέψουν στο σπίτι.
Ο, μη στεναχωριέσαι, η μέρα είναι καλή,
κάνουν απλώς έναν περίπατο εκεί στο ύψωμα.

Έχουν απλώς βγει έξω πριν από μας,
και δεν θα επιστρέψουν πίσω στο σπίτι.
Θα πάμε να τα συναντήσουμε εκεί στο ύψωμα,
με τη λιακάδα, η μέρα είναι καλή
εκεί στο ύψωμα.

In diesem Wetter

In diesem Wetter, in diesem Braus,
nie hätt' ich gesendet die Kinder hinaus;
man hat sie getragen hinaus,
ich durfte nichts dazu sagen!

In diesem Wetter, in diesem Saus,
nie hätt' ich gelassen die Kinder hinaus;
ich fürchtete sie erkranken,
das sind nun eitle Gedanken.

In diesem Wetter, in diesem Graus,
Nie hätt' ich gelassen die Kinder hinaus;
ich sorgte, sie stürben morgen,
das ist nun nicht zu besorgen.

In diesem Wetter, in diesem Graus!
Nie hätt' ich gesendet die Kinder hinaus!
Man hat sie hinaus getragen,
ich durfte nichts dazu sagen!

In diesem Wetter, in diesem Saus, in diesem Braus,
sie ruh'n als wie in der Mutter Haus,
von keinem Sturm erschrecket,
von Gottes Hand bedecket.

(του Γερμανού ποιητή Friedrich Rückert, 1833-1834)

Με τέτοιο καιρό

Με τέτοιο καιρό, με τέτοια καταιγίδα,
πότε δεν θα 'χα βγάλει έξω τα παιδιά,
παρασύρθηκαν έξω,
και δεν μπόρεσα να πω τίποτα!

Με τέτοιο καιρό, με τέτοια θύελλα,
πότε δεν θα 'χα αφήσει έξω τα παιδιά,
θα φοβόμουν πως θ' αρρώσταιναν,
μάταιες είναι τώρα αυτές οι σκέψεις.

Με τέτοιο καιρό, με τέτοια καταιγίδα,
ποτέ δεν θα 'χα αφήσει έξω τα παιδιά,
θα 'χα την αγωνία πως θα πέθαιναν την άλλη μέρα,
τώρα η αγωνία δεν έχει αντικείμενο.

Με τέτοιο καιρό, με τέτοια φρίκη,
πότε δεν θα 'χα βγάλει έξω τα παιδιά,
παρασύρθηκαν έξω,
και δεν μπόρεσα να πω τίποτα!

Με τέτοιο καιρό, με τέτοια θύελλα, με τέτοια καταιγίδα,
αναπαύονται σα να ‘τανε στο σπίτι της μητέρας τους,
καμιά μπόρα δε τα τρομάζει,
προφυλαγμένα με το χέρι του Θεού.

(Απόδοση στα ελληνικά από την Αναστασία Λύρα)